Bots

Het zou de klapper van de avond zijn als ik plotseling voor de botsauto zou springen waar je nu al een uur in rondtoert. Soms laat je een blond meisje met je meerijden maar je bent nog te verlegen om je arm om haar heen te slaan. Zou het je lukken om me nog te ontwijken of zou je met volle vaart op me inrijden als ik ineens voor jouw blauwe metallieke karretje opduik? Je krijgt natuurlijk niet elke dag de kans om een levensmoede veertiger voor zijn ballen te rijden. Als ik dan op de metalen vloer van de kermisattractie lig check je waarschijnlijk eerst bij je vriendjes of jouw actie wel cool genoeg was. Dat is heel normaal op jouw leeftijd. Wat je vrienden van je vinden; daar gaat het om. Op het moment dat de kermisexploitant mij van de vloer omhoog hijst en je mijn gezicht goed kunt zien schrik je misschien. Je herkent iets in mijn gezicht maar je weet niet wat. Misschien is je nieuwsgierigheid zo groot dat je uit je botswagen stapt om mij wat beter te bekijken. Als dan jouw gezicht vlak bij de mijne is zal ik het je zeggen. Maar ik spring niet voor jouw botsauto. Ik zoek de confrontatie niet, ik fantaseer er alleen over. Omdat ik niet met je om mag gaan bekijk ik je van een afstand. Als ik zeker weet dat je moeder niet in de buurt is ga ik wel eens kijken als je voetbalt. In mijn hart juich ik als je een doelpunt scoort maar ik moet erg opletten dat mijn aandacht voor jou niet teveel opvalt. Er is ooit besloten dat ik je niet mag zien. Dat is eigenlijk niet correct want het gaat er om dat jij mij niet ziet. Nu heb ik er spijt van dat ik daar mee akkoord ben gegaan. Het grappige is trouwens dat je me soms wel ziet. Ik ben die man met dat gekke brilletje die regelmatig door jouw straat fietst. Ik ben degene die vaak langs het schoolplein wandelt en een tijdje bij het hek blijft staan. En nu ben ik de man die je vanaf de overkant van de weg naar de kermis kan zien kijken. Maar je kijkt niet. En als je zou kijken dan weet je niet wie ik ben.