Rust Roest

Ouwe liefde roest niet. Mijn hart gaat nog altijd sneller kloppen als ik met weemoed aan het LVC denk. Ik heb echt maanden nodig gehad om te rouwen vanwege de sluiting. Als oude ijzervreter heb ik zoveel culturele ontroering, keiharde extase en smaakbepalende inspiratie beleeft in Breestraat 66. Dance, Rock en wave, bier gooien en zilte tranen, hele Leidse generaties zijn er ik volwassen geworden, net als ik. Het LVC was een spannend gebouw, een beetje smerig en met geheimzinnige hoekjes, er zijn veel nieuwe liefdes gestart en ruzies uitgevochten. Door alle uitgeleefde passies en achterstallig onderhoud is het pand nu echt wel op. Noem het metaalmoeheid. De hoogste tijd om te verkassen dus.

Na mijn rouwperiode kijk ik nu reikhalzend uit naar de opening van Gebr. De Nobel. De locatie voor de nieuwe poptempel had niet beter gekozen kunnen worden. In het industriële pand in de Marktsteeg was vroeger een rommelige zaak in lompen en oud ijzer gevestigd. Dat ouwe en rauwe past wel bij een muziekwalhalla. Uiteraard voldoet het nieuwe podium aan alle moderne eisen van deze tijd en is het mooi gelegen in het culturele centrum van Leiden. Maar… het is nu nog zo nieuw en een beetje klinisch. Het ruikt er nog naar verf en muffe toespraken van wethouders in stropdas, in plaats van naar verschraalt bier en dito zweet.

Het is tijd om keihard nieuwe popgeschiedenis te gaan schrijven. We moeten het kersverse nieuwe gebouw een ziel te geven. Opnieuw leren zuchten, gillen en ontroeren. En we moeten ons vooral niet laten afremmen door het nieuwe interieur en uit volle borst onze emoties tonen. Om te beginnen zal ik de Nobel alvast ontheiligen met mijn eigen versie van de luchtgitaar, een ritueel waarmee ik mijn roestige botten wat los te maak voor het echte werk. Verder zal ik wat opwindende onzin op de wc deuren kalken, een ranzige bierdouche nemen en de steeg alvast inplassen. . Het zijn natuurlijk loze praktijken maar we moeten ergens beginnen. De Nobel moet van ons worden.

Misschien kunnen we dan na een paar mooie concerten zeggen: “LVC of de Nobel, het is lood om oud ijzer”. Door al die coole ervaringen wordt de Nobel natuurlijk vanzelf heilige grond. Waar vroeger lompen en oud ijzer werden verhandeld, is het dus nu tijd voor muzikale pareltjes en harde metal. De buitenkant van het gebouw is prachtig roestig en het programma is veelbelovend. Het LVC is verleden tijd maar voor mij dus nog lang geen rust roest. Ik weet zeker dat ik van De Gebr. Nobel ga houden. Ik zal er zijn op de openingsavond om het ijzer te smeden als het heet is.