Plannen is geloof ik niet zo mijn ding. Zo moest ik vorige week weer eens op het laatste moment de stad in om een kadootje voor mijn moeders verjaardag te kopen. Diep in gedachten over wat ik haar dit jaar zou geven kwakte ik mijn fiets zoals gewoonlijk tegen een lantarenpaal in de Breestraat. Ik wilde mijn rijwiel net op slot doen toen ik werd aangesproken door een assertieve dame. Ik dacht nog: wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Ze vertelde dat ze een door de gemeente aangestelde fietscoach was en dat ze met mij en mijn rijwiel de parkeerkelder van de V&D in wilde. Ik vond het een eng voorstel.
Ik mompelde nog dat ik er geen tijd voor had om een of andere geheimzinnige kelder met haar in te duiken, maar ze ging er al met mijn fiets vandoor. Met welluidende stem legde ze uit dat allerlei stegen en winkelingangen afgesloten raken door rondslingerende fietsen. Die chaos was dankzij haar en haar collega-fietscoaches verleden tijd. Ik keek eens goed om me heen en zag dat er inderdaad geen foute fiets in de Bree te zien was. Met deze dame viel duidelijk niet te spotten, dus ik huppelde angstig achter haar en mijn fiets aan richting die fietsenkelder.
Ik zei dat ik alleen maar snel iets voor mijn moeder wilde kopen en dat ik nog geen idee had wat precies. De fietscoach hield direct halt. Ik bereidde me voor op een nieuwe preek, maar in plaats daarvan begon ze me allerlei cadeausuggesties te doen en tipte winkels waar ik deze kon aanschaffen. Deze dame was een echte Leidse allround coach! Ongevraagd begon ze allerlei Leidse wetenswaardigheden op te dreunen van horecasluitingstijden tot en met prijspakkerstips voor onderbroeken op de zaterdagmarkt.
Het toppunt was dat ze me vertelde dat het vanaf 26 januari weer tijd is voor de restaurantweek waarin je voor een prikkie uit eten kunt. Of ik het misschien leuk vond om daar samen met haar naar toe te gaan? Ik ben gek op lekker eten maar ik moet er niet aan denken om tegenover zo’n betweterig typje te zitten. Ik dacht: ga nou gauw fietsen. En dat was precies wat ik deed. Ik trok mijn rijwiel uit haar verbaasde handen en weg was ik. De eerste de beste steeg in. De opdringerige fietscoach had me op een briljant idee gebracht: ik ga lekker met mijn moeder naar de Restaurantweek. Met de taxi welteverstaan, want ik laat mijn fiets voorlopig in mijn eigen vertrouwde kelder staan.
